Wie kijkt er scheler

Jap ging al vrij jong bij de fa. gebr. Westdorp werken. Huib (Uub van de cafetaria aan de ring) en zijn broer Mas hadden een handelsbedrijf in metname aardappelen. Ze kochten deze op de veiling of bij de boeren om ze vervolgens in kleinere hoeveelheden aan vooral groenteboeren te verkopen. Ze verkochten allerlei rassen waaronder de rode Furore, een populaire late aardappelsoort. Maar soms was de vraag naar die Furore groter dan het aanbod. Dan zat er niets anders op om de bus met rode poeder ter hand te nemen en een ander geel ras zo mooi rood te poederen dat ze niet van echte furores te onderscheiden waren.

In Den Haag hadden ze een behoorlijke klantenkring. Van groenteboer tot groenteboer reden ze door Den Haag. Soms door redelijk smalle straten en dan gebeurde het wel eens dat er automobilisten moesten wachten. Dat deden ze dan ook tot er eens één of andere pooier in een dure auto stopte en Mas met Jap de huid vol schold en op moesten sodemieteren omdat hij er niet door kon. Maar in plaats van weg te rijden pakte Huib een groot mes uit de vrachtwagen en liep richting die pooier. Deze verstomde min of meer, stapte vlug in zijn bolide en je geloofd het of niet: hij kon nog gewoon langs de vrachtwagen voorbij scheuren.

Mas als chauffeur en broer Jap met Kees Westdorp(van ’t Maentje) als bijrijders. Maar Huib reedt ook vaak en soms lang. Inmiddels had Jap zijn vrachtwagenrijbewijs en als jonge jongen moest hij steeds vaker zelf rijden. Zo ook die keer dat hij samen met Huib die, ondanks dat hij één oog miste, toch een rijbewijs had, een periode van 2 x 24 uur onafgebroken op de baan zat. Dat je daar vreselijk moe van wordt is logisch, tenzij er middelen zijn die de vermoeidheid tegen kunnen gaan. Toen aan het eind van die periode baas Huib aan Jap vroeg ”zal ik ook een eindje rijden, je zult wel moe zijn na zoveel uren achtereen werken”. Jap keek eens goed naar Huib en het eerste wat Jap naar Huib riep: “Wie kijkt er nou scheler, jij of ik”. Huib keek of scheel of had slechts één oog, dat weet ik niet meer.

Overigens reden ze niet direct naar den Haag. Daar ben ik wel achter gekomen. Ik zou met zullie een keer meerijden om spullen bij tante Marie in te pakken. Die verhuisde van Den Haag naar Scherpenisse. Ik om vijf uur uit m’n nest om rond 10 uur ’s morgens bij tante te zijn. We moesten onderweg nog wel een paar klanten aan doen maar 10 uur was haalbaar. Die ‘paar’ klanten waren er achteraf iets meer en niet bepaald in de route. Na zo een beetje alle Zuid Hollandse eilanden te hebben aangedaan arriveerden we met Uub en Jap bij tante. Die vervolgenden hun weg en dan zou rond zeven uur Mas met de andere vrachtwagen, die ook rond bezorgde, de spullen van tante Marie inladen. Die kwam wel redelijk op tijd maar Mas was ook zo gek als een deur. Een onhandige loodzware kachel moest ook op de vrachtwagen. Pallets, pompwagens en hydraulische laadkleppen hadden we toen nog niet, dus alles met de hand. “Ga maar eens op zij”, riep Mas Westdorp. Hij bukte, greep die kachel ergens beet en zette de kachel toch wel met heel veel moeite in de vrachtwagen. Z’n toch al dikke kop werd twee keer zo dik en had de kleur van een bavianenkont, maar dan paarser!

Trouwens, Huub met Nel startten in 1964 een frietzaak aan de Ring, waar nu drogisterij Maja zich deels bevind. Ik had toen als 16-jarige een periode dat ik zaterdag na cafébezoek (de café's sloten toen om 11 uur) naar de cafetaria van Nel en Uub ging. Die hadden dan een zak met kapot gebakken loempia's klaarliggen die ik mee naar huis (Tienhoven 1) nam. Ik maakte de loempia's (stuk of zes) verder klein en warmde ze op in de koekepan. Heerlijk!